Villospår eftir Henning Mankell

Nú held ég að ég sé búinn að óverdósa á Henning Mankell í bili. Sagði þetta reyndar líka við sjálfan mig þegar að ég kláraði aðra bók eftir hann síðasta vor. En líklega er þetta eins og að festast yfir sjónvarpsþætti sem manni finnst í raun frekar svona slappur en sitja samt sem fastast af því að maður getur ómögulega misst af því sem gerist næst (ég hef gengið svo langt að bíða spenntur eftir Gilmore Girls og svo líka þáttunum sem voru alltaf á mánudagskvöldum á RÚV og voru um einhleypa foreldra in ðer fortís sem áttu unglingskrakka og fóru svo að vera saman og í hverjum einasta þætti fóru allir að grenja í einhverjum heljarinnar tilfinningalegum uppgjörum).

En sem sagt. Með öðrum orðum þá er mér svona í aðra höndina farið að hundleiðast að lesa bækur um skánsku lögguna Kurt Wallander í Ystad. Finnst þessar bækur á köflum vera stirðlega og klunnalega skrifaðar og hallærislegar en eitthvað er það samt í plottinu sem heldur manni. Eitthvað veldur því líka að ég er nú búinn með fimm bækur um Wallander á bara örfáum misserum. Kannski það sé bara áðurnefnt sjónvarpsþáttaelement: maður er spenntur að vita í hvaða rosalega glæpamáli Kurt Wallander lendir í næst. Maður er fastur í framvindunni. Líklega bara.

Og ég á örugglega eftir að taka upp Wallander-bók aftur áður en langt um líður þó ég þvertaki fyrir það í augnablikinu, bölva sjálfum mér þá jafnframt svona hálf partinn fyrir að vera stökk yfir þessu ekki betur skrifaða stöffi í stað þess að lesa eitthvað merkilegra og skemmtilegra. En svona er þetta bara. Svo segist ég vera búinn að óverdósa á Henning Mankell í bili en brýt svo öll prinsipp og held bara áfram og áfram.

Alveg eins og ég gat ómögulega látið það vera að athuga hvort Gilmore-mamman myndi nú loks byrja með honum þarna grömpí-matstofueigandanum í næsta þætti, eða þá þeim næsta á eftir.