Harry Potter and the Chamber of Secrets eftir JK Rowling

Varúð: Nú ætla ég að vera með leiðindi.

Eitt af því sem maður verður að hafa á hreinu til þess að teljast umræðuhæfur meðal málsmetandi manna er að hafa lesið allar Harry Potter-bækurnar upp til agna og það helst daginn sem þær koma út. Lengi vel var ég meðal hinna örfáu sem áttu þetta algerlega eftir og því var ég algjörlega útskúfaður úr lotningarfullum samræðum fólks á milli um snilli þessara bóka og það hvernig þeim tækist að brúa bilið á milli fullorðinsbóka og barnabóka þannig að þær höfðuðu ekki síður til fullorðinna en barna.

Fór svo að lokum að ég lét tilleiðast og hlustaði á fyrstu Harry Potter-bókina í upplestri einhvers bresks leikara. Jújú, ágætt svo sem fyrir sinn hatt en einhvern veginn kviknaði nú samt enginn sérstakur neisti innra með mér, hvað þá að mér fyndist þessi barnabók höfða eitthvað meira til fullorðinna en bara Fimm-bækurnar eða Ronja Ræningjadóttir. Bara svona krakkar að lenda í ýmsum ævintýrum.

Eftir þessa reynslu hugðist ég leggja Harry Potter alveg á hilluna - eða alla vega þangað til ég eignast sjálfur börn og fer að lesa fyrir þau barnabækur. Þegar ég fór hins vegar að lýsa þessu áhugaleysi mínu yfir við sannfærða Harry Potter-aðdáendur þá fór ég að heyra það að svona væri bara fyrsta bókin - strax í annarri bókinni yrði þetta allt miklu fullorðinslegra og margslungnara.

Þannig að nú í ágúst tók ég til við að hlusta á bók númer tvö um Harry Potter. Stytti mér ágætlega stundir við heimilisþrif og rölt milli staða en mikið fannst mér standa á öllu þessu margslungna og flókna plotti sem önnur bókin átti að færa mér. Enn þá datt mér helst í hug bara Karl Blómkvist eða eitthvað svoleiðis.

Niðurstaðan er því að ég mun taka því mátulega alvarlega þegar að einhver segir við mig að allt verði miklu betra og fullorðinslegra í þriðju bókinni. Harry Potter er fyrir börn - ekki ,,börn á öllum aldri". Alla vega á það við um fyrstu tvær bækurnar.